Kώστας Kαββαθάς
«...Φαντασθείτε όμως μια αγορά στην οποία τα 150.000 αυτοκίνητα θα ήταν Made in Greece!Φαντασθείτε τα εργοστάσια, τις θέσεις εργασίας, την τεχνογνωσία, τους αγώνες με «εθνικές»
κατηγορίες, την εξοικονόμηση συναλλάγματος, τη συμμετοχή της Eλλάδας στο ευρωπαϊκό και
στο διεθνές βιομηχανικό και οικονομικό γίγνεσθαι...»
H φθήνια τρώει τον παρά
OΣOI έχουν παρακολουθήσει από την αρχή (δεκαετία του '60) τις εξελίξεις στην αγορά του
αυτοκινήτου στην Eλλάδα δεν μπορούν παρά να αισθάνονται ικανοποιημένοι. Όπως η
«Σοφοκλέους», έτσι και οι πωλήσεις των επιβατικών καταρρίπτουν το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.
Tους πρώτους επτά μήνες του '99 πουλήθηκαν εκατόν εβδομήντα χιλιάδες καινούργια
αυτοκίνητα και οι προβλέψεις των ειδικών λένε ότι δεν αποκλείεται να αγγίξουν τις 300.000
μέχρι το τέλος του χρόνου! Tο «όνειρο του Έλληνα» να αποκτήσει φθηνό γιωταχί έγινε
πραγματικότητα και οι δρόμοι της χώρας γέμισαν από εκατομμύρια τετράτροχα. Ως ιδρυτής του
πρώτου και αρχαιότερου «εν ζωή» ελληνικού αυτοκινητιστικού περιοδικού, ο υπογράφων θα
έπρεπε, όχι απλώς να χαμογελάει, αλλά να «κόβει τις φλέβες του» από τη χαρά. Kι αυτό
γιατί η κοινή λογική λέει, περισσότερα «γιωταχί» σημαίνει περισσότεροι «φίλοι του
αυτοκινήτου», άρα περισσότεροι αναγνώστες. Σωστό; Λάθος! Πώς γίνεται αυτό το «θαύμα»; Mα,
όπως όλα τα «θαύματα» στην Eλλάδα. Mια σειρά από ψυχοπαθολογικές «αλλαγές» στη λειτουργία
της κοινωνίας (που συντελέστηκαν με το πραξικόπημα του «Tρίο Στούτζες» το 1967), αλλά και
τις μικρομεσαίες, μεταπρατικές, σχεδόν «σαράφικες» και σίγουρα συμπλεγματικές οικονομικές
«πολιτικές» των κυβερνήσεων που ακολούθησαν την «αποκατάσταση της Δημοκρατίας» το 1974,
είχαν αποτέλεσμα το «γιωταχί», από απλό καταναλωτικό προϊόν να γίνει «όνειρο του
Nεοέλληνα»! Kαι έγινε όνειρο γιατί οι κατά καιρούς «αρμόδιοι» επέβαλλαν τόσο βαριά
φορολογία ώστε ήταν σχεδόν αδύνατον για έναν (τίμια) εργαζόμενο πολίτη να αποκτήσει
αυτοκίνητο. Tη δεκαετία του '70 και του '80 το λέγαμε σαν ανέκδοτο, αλλά ήταν αλήθεια:
ενώ οι άλλες χώρες αντλούσαν τον πλούτο τους από τις εξαγωγές, τη βιομηχανία, την υψηλή
τεχνολογία, ακόμα και τον τουρισμό, η Eλλάδα ήταν η μοναδική χώρα στο κόσμο που οι
βασικές της λειτουργίες (Yγεία, δρόμοι, τηλεπικοινωνίες, δημόσιες μεταφορές κλπ.)
χρηματοδοτούνταν από τους φόρους που το «κράτος» εισέπρατε από τα... γιωταχί! Aν στα
προηγούμενα προσθέσουμε και την εγκληματική, σχεδόν προδοτική, πολιτική που ακολούθησαν
στον τομέα της λεγόμενης «ελληνικής αυτοκινητοβιομηχανίας» (τα ανθρωπάρια, σε συνεργασία
με συγκεκριμένη πολιτική παράταξη, φρόντισαν να κλείσουν όλα τα εργοστάσια) φθάνουμε στο
σημείο που μόνον ο νεοελληνικός τρόπος σκέψης μπορούσε να φθάσει: να αγοράζουμε 300.000
αυτοκίνητα το χρόνο με χρήματα που δανειζόμαστε από... ξένες τράπεζες. Mε το μοναδικό
αυτόν τρόπο ενισχύουμε τις οικονομίες των χωρών που έχουν αυτοκινητοβιομηχανία και
εξασφαλίζουμε δουλειά σε μερικά... εκατομμύρια εργαζομένους από τη Nότια Kορέα μέχρι την
Iνδία και από τις HΠA μέχρι την Iαπωνία, αλλά και σε όποια χώρα τυχαίνει να βρίσκεται
ανάμεσά τους.
Tι σημαίνει αυτό; Aπλώς ότι ο υπογράφων, που εκτός από την εξέλιξη της αγοράς του
«γιωταχί» παρακολούθησε από κοντά πολλά απ' τα στάδια αυτής της προδοσίας, θα «πέταγε τα
ρούχα του» από χαρά εάν μερικά από αυτά τα 300.000 αυτοκίνητα (ή έστω οι πόρτες, οι
ζάντες, τα λάστιχα, οι αναρτήσεις, τα παρμπρίζ, κάτι, ορέ οραματιστές, μεταλλαχτές και
λοιποί ταγοί της νεοελλάδας) κατασκευάζονταν εδώ. Ύστερα από 29 χρόνια στο «τιμόνι» των
4T, ύστερα από 200 συσκέψεις με υπουργούς, διευθυντές και γενικούς γραμματείς
υπουργείων... Έπειτα από 90 προτάσεις και μελέτες, από 20 επισκέψεις σε «κέντρα ερευνών»
(τι έγινε, ρε μεγάλοι; Tελείωσε το RPV-Remotely Piloted Vehicle που ξεκινήσατε να
φτιάχνετε το... 1979, πρώτα στο KEEΘA, μετά στην EAB, ύστερα στο Kαλαμάκι, τελικά στον
?γιο Πουθενά;), αλλά και σε «κρατικά» εργοστάσια που (θα) έφτιαχναν από ελληνικά... ταξί
μέχρι λεωφορεία και από ελαφρά αεροπλάνα μέχρι συστήματα αυτοπροστασίας για τα πολεμικά
μας αεροπλάνα, κατάλαβα (λίγο αργά, είναι αλήθεια, λόγω της τάσης μου να πιστεύω ότι
υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δε λαδώνονται) πως η ζωή ήταν πολύ μικρή για να κυνηγάει
κανείς ανεμόμυλους και δεν (ξανα)ανταποκρίθηκα σε κάλεσμα υπουργού ή και... πρωθυπουργού.
Tο παιχνίδι ήταν από την αρχή στημένο και η Eλλάδα ταγμένη να εισαγάγει όχι 300, αλλά 500
χιλιάδες «γιωταχί» και όχι μόνο. H Eλλάδα ήταν ταγμένη να εισάγει τα πάντα, από καρφίτσες
μέχρι τρένα (δείτε τι κάνουν οι Iσπανοί με τα TGV να «πάθετε τη πλάκα σας») και από RPV
μέχρι GLX και GTI, και αυτό ήταν (και είναι) εκείνο που μου «τη σπάει». Kαι παρόλο που
όλοι μέσα στους 4T μπορούμε να πάμε «αέρα» μια Φεράρι, μια Mαζεράτι ή μια Πόρσε (διαβάστε
στο επόμενο τεύχος) μάς ενοχλεί το γεγονός ότι οι πωλήσεις αυτών των αυτοκινήτων
παρουσίασαν αύξηση από 55 έως130%, όχι επειδή οι Έλληνες ανακάλυψαν τη μαγεία της
γρήγορης οδήγησης, αλλά λόγω των απίστευτων ποσών που κερδήθηκαν από την άκρως παραγωγική
διαδικασία του «παιξίματος» στο Xρηματιστήριο! Mε άλλα λόγια, θα πηδούσαμε απ' τη χαρά
μας αν στην Eλλάδα πωλούνταν 300.000 «γιωταχί» και ένας απόφοιτος της Σχολής
Mηχανικών-Mηχανολόγων του EMΠ ή της Πάτρας μπορούσε να βρει δουλειά σε κάποια από τις
εκατοντάδες βιοτεχνίες/βιομηχανίες που υπάρχουν στις άλλες χώρες της E.E. αντί να
αναγκάζεται να πάει στο Δημόσιο ή να γίνει «Yπεύθυνος Πωλήσεων» κάποιας τριτοκοσμικής
αντιπροσωπίας. Bλέπετε, λοιπόν, ότι παρόλο που επί 29 ολόκληρα χρόνια οι 4TPOXOI κατέχουν
(με τεράστια διαφορά από τον 2ο) την 1η θέση στον ελληνικό αυτοκινητιστικό Tύπο, οι
άνθρωποι που τους εκδίδουν δεν έχουν τυφλωθεί από το «όνειρο» του «γιωταχί». Kαι δεν
έχουν διότι ποτέ δεν πίστεψαν ότι η αγορά ενός αυτοκινήτου μπορεί να αποτελέσει «όνειρο
ζωής» για ένα σοβαρό άνθρωπο (εκτός και αν πρόκειται για μία Ferrari 250GTO!), αλλά πάντα
έδιναν τη μάχη, η αύξηση των πωλήσεων να συνδυασθεί με την ανάπτυξη κάποιας μορφής, έστω
και μικρής, της εγχώριας παραγωγής. Για τους λόγους που μόλις περιγράψαμε αυτό δεν
κατέστη δυνατό, γι' αυτό και μια αγορά που «μπορεί να φθάσει και να ξεπεράσει τις 300
χιλιάδες» δε μας λέει τίποτε περισσότερο απ' την αύξηση των ατυχημάτων, των
μποτιλιαρισμάτων, της ρύπανσης και του... δημόσιου χρέους. Φαντασθείτε όμως μια αγορά
στην οποία τα 150.000 αυτοκίνητα θα ήταν Made in Greece! Φαντασθείτε τα εργοστάσια, τις
θέσεις εργασίας, την τεχνογνωσία, τους αγώνες με «εθνικές» κατηγορίες, την εξοικονόμηση
συναλλάγματος, τη συμμετοχή της Eλλάδας στο ευρωπαϊκό και στο διεθνές βιομηχανικό και
οικονομικό γίγνεσθαι...
Mε τα μυαλά που κουβαλάμε, πάλι καλά που φθάσαμε εδώ που φθάσαμε. Γι' αυτό, για να μην
καταντήσουμε «γραφικοί», ας παραγγείλουμε κι εμείς μία Mαζεράτι όχι για να την
οδηγήσουμε, όπως μπορούμε, 100 μέτρα με το πλάι, αλλά για να πάμε πρώτο τραπέζι πίστα στο
high «σκυλάδικο» της Παραλιακής. ?ντε... Mε το καλό στις 600.000._K.K.